Herstel

Een tijdje geleden alweer schreef ik over Theo. Theo had zich op een ochtend ziek gemeld, omdat hij het niet zag zitten om die dag aan het werk te gaan. Op het moment dat hij zich ziek melde, baalde hij van zichzelf. Hij vond eigenlijk dat hij niet echt ziek was. Later op die dag kwam hij erachter dat er toch wel iets ernstigs aan de hand was. Theo bleek overspannen.

Theo is niet stil gaan zitten afwachten tot zijn klachten vanzelf zouden overgaan. Vrijwel meteen heeft hij contact gezocht met zijn huisarts, die hem doorverwees naar een psycholoog. Vooral het feit dat dit al de tweede keer was dat hij overspannen was, baarde hem zorgen.

De eerste weken waren zwaar. Terwijl alles teveel was en Theo heel hard rust nodig had, gebeurde er ook nog eens van alles. Afspraken die niet zomaar afgezegd konden worden. Vrienden, kennissen en familie moeten uitleggen wat er met hem aan de hand was. Wat ook nog eens niet altijd even goed begrepen werd. Moeilijke gesprekken met de huisarts en psycholoog, die Theo niet in de koude kleren gingen zitten. Theo kreeg maar heel weinig de ruimte en verlichting waar hij zo'n behoefte aan had.

En helaas blijft de wereld ook niet stilstaan omdat je overspannen bent. Regelmatig gebeurde er iets onverwachts waar Theo maar moeilijk mee om kon gaan. En dan kon het zomaar zijn dat hij, na een paar goede dagen waarin hij het gevoel had dat hij zich wat herstelde, weer helemaal terugviel en meerdere dagen nodig had om daar weer een beetje uit omhoog te klimmen.

Maar heel langzaam, veels te langzaam naar zijn zin, begon Theo zich beter te voelen. De gesprekken met de psycholoog hebben Theo wel enorm goed gedaan en hem nieuwe inzichten gegeven in zichzelf. Hij moest leren om zichzelf op plaats 1 te zetten. Maar ze hebben hem ook aan het twijfelen gebracht. Er zat, voor zijn gevoel, nog iets niet helemaal lekker. Iets dat bleef knagen, maar waar Theo nog niet echt een vinger achter kon krijgen. Hij had ook sterk het gevoel dat hij een andere weg in moest slaan. Alleen wist hij nog niet welke kant hij op moest gaan.

Na een weekje vakantie, gewoon spontaan geboekt, voelde Theo zich wel weer helemaal opgeladen. Het laatste stukje overspannenheid leek uit zijn systeem te zijn verdwenen. Maar hoe nu verder? En waarheen? Hij hoopte daar in de komende weken achter te komen. En ook daarbij zou hij niet stil gaan zitten, maar (hopelijk met de nodige hulp) actief naar op zoek gaan.

Wordt (vast) vervolgd...