Kroeg

Van de week hoorde ik op de radio dat er onder Nederlandse mannen een enquete was gehouden. Nou gebeurt dat wel vaker. Een enquete onder een bepaalde bevolkingsgroep. Meestal over de meest lullige dingen. Over op welke partij je zou stemmen als er nu verkiezingen worden gehouden. Of over welke politicus je het meest vertrouwt. Maar deze enquete ging toch wel over iets zinnigers. Over met welke bekende Nederlandse vrouw je het liefste aan de bar zou hangen.

Nog voor het antwoord kwam, had ik al een heel lijstje in mijn hoofd met de potentiële favoriete dates van de gemiddelde Nederlandse man. Dames overigens waar je mij niet direct blij mee maakt. Katja Schuurmans, Georgina Verbaan, Babette van Veen, Linda de Mol, Jolanthe Cabou van Kasbergen. Ze zien er misschien best leuk uit. Maar ik vraag me af of een goed gesprek er echt in zou zitten. Leuk voor een korte kennismaking, maar avondvullend kroegvermaak verwacht ik niet van ze.

Nee, liever zou ik de kroeg delen met een zangeres. Eentje die echt kan zingen en ook echt wat zingt. En waarbij uiterlijke schoonheid wel aanwezig, maar vooral bijzaak is. Wende Snijders, Sarah Bettens (ja ja, ik weet, die is niet Nederlands, maar Belgisch, maar het gaat me hier om het punt die ik maak en niet om de afkomst) of Sharon den Adel misschien. Ik zou urenlang ademloos naar ze kunnen luisteren. Zij op het randje van een podium. Ik als enig publiek er met mijn stoel heel dichtbij. Zolang ze maar voor me wil zingen. Begeleid door een zacht bespeelde gitaar of piano. En ach, bij deze dames zou er misschien ook nog wel een goed gesprek in zitten. Maar ik wil vooral van ze kunnen genieten als ze doen waar ze goed in zijn. En waar ze zo vaak mijn hart mee weten te raken. Zingen, zingen en nog eens zingen.

Het antwoord op de vraag met welke bekende Nederlandse wij mannen het liefst aan de bar hangen, was voor mij even verbazend als doeltreffend. Geen moment was haar naam als mogelijkheid in me opgekomen. Maar toen ze (haar naam, niet zijzelf) eenmaal was gevallen, begreep ik het meteen. Voor één keer was ik het helemaal eens met de gemiddelde Nederlandse man. Voor één keer deed ik met de massa mee. Voor één keer geen last van plaatsvervangende schaamte of het gevoel ontredderd en onbegrepen aan de zijlijn te staan. Voor één keer gewoon pats, boem, raak! Zij is het! All men united! Yeah!

En laten we eerlijk zijn. Ilse de Lange is gewoon de meest ideale vrouw van heel Nederland. Zeker voor een avondje in de kroeg.

Ilse is altijd aanstekelijk vrolijk. Of ze nou bij Pauw en Witteman aan tafel zit of dat ze volledig de mist in gaat bij het zingen van een nummer van John Hiatt. Haar glimlach blijft. Een welgemeende glimlach. Nix geacteerd. Zo eentje waarvan je zelf ook vrolijk wordt en je hart van blijheid een huppeltje voor maakt. Gewoon puur en echt.

Ilse is nog altijd even bescheiden als toen ze nog niet bekend was. Kapsones is haar volkomen vreemd. Ze praat ook nog altijd hetzelfde. Nix bijgeschaafd tot perfect accentloos ABN zoals bij Danny de Munk. Nee, gewoon nog altijd dat heerlijke Twentse (of is het Achterhoekse?) accent. Maar, met inhoud. Zonder valse pretenties. Gewoon lekker echt, zoals ze is. Open, vrolijk, gezellig, toegankelijk, eerlijk, vriendelijk en hartverwarmend.

Met Ilse zou ik urenlang aan de bar kunnen hangen. Samen genietend van een hapje en een drankje. En van elkaars verhalen. Ik zou aan haar lippen willen hangen als zij vertelt over alles wat zij heeft beleefd. Over hoe ze is uitgegroeid tot zangeres van wereldformaat en hoe ze toch gewoon zichzelf is gebleven. Over haar ervaringen in Amerika. Over hoe ze haar liedjes schrijft. En waarom. En voor wie. En wat ze doet als het schrijven even niet meer lukt.

En ik zou haar willen vertellen over de mooie dingen in mijn leven en haar foto's laten zien van mijn zoontje. De minder mooie dingen zou ik bij haar spontaan vergeten. Die bestaan dan niet meer. Bij Ilse is het leven mooi, vrolijk, en goed. Bij Ilse is alles puur en zuiver geluk.

Duizenden dingen zouden we elkaar te vertellen hebben en de avond zou veels te kort blijken te zijn. Met pijn in het hart zouden we afscheid moeten nemen.

Maar langer dan 1 avond zou ik niet bij Ilse willen zijn. Want uiteindelijk hoort ze vrij te zijn. Als een vlinder moet ze fladderen. Verder moet ze gaan. Haar liedjes zingen. En haar publiek bekoren en ontwapenen. Zoals zij dat van nature perfect kan.