Een aantal jaren geleden was ik nog trots op Nederland. Trots om Nederlander te zijn. Ons kikkerlandje liep voorop op een aantal belangrijke liberale punten. Hoe klein ons landje ook was, we hadden een belangrijke positie in de wereld. Niet omdat we zo machtig of groot waren, maar omdat we een duidelijke boodschap hadden binnen de wereld. Omdat we opkwamen voor mensenrechten, en bereid waren ons steentje bij te dragen. En omdat andere, veel grotere en machtigere landen dat in ons waardeerden.
De Nederlander werd ook erg gewaardeerd in het buitenland. Om zijn eerlijkheid en directheid, om zijn communicatieve vaardigheden, en vooral om zijn respectvolle benadering van de ander.
Nederland was het land van tolerantie. Iedereen mocht zichzelf zijn. Respect voor de anders-zijnde medemens stond voorop. En ook op het gebied van onderwijs en zorg liepen we op punten voorop op de ons omringende landen.
De laatste jaren is hier een kentering in gekomen. Waar de kentering precies heeft plaatsgevonden? Ik weet het niet. Was het 9-11, de moord op Pim Fortuyn of op Theo van Gogh? De economische crisis van de laatste jaren? De opkomst van Geert Wilders?
Ik heb geen idee. Misschien wel een combinatie van meerdere dingen. Maar Nederland is zijn koppositie in de wereld jammerlijk kwijtgeraakt. De kwaliteit van de zorg en het onderwijs is, op vele punten, ver onder peil. Alle vormen van tolerantie zijn volledig door de WC gespoeld. Homo's verafschuwen mag weer. Behalve als je Moslim bent. De vooruitgang, de vooruitstrevendheid waarmee Nederland haar liberale waarden verwezenlijkte, is volledig gestopt en voor een deel zelfs terug gedraaid.
Nederland is al een aantal jaren Nederland niet meer. En ik ben allang niet meer trots om Nederlander te zijn. Om in dit land te mogen leven.
Terwijl in Duitsland de lessen die Fukushima ons hebben geleerd serieus worden genomen, probeert minister Verhagen nog koste wat het kost een kerncentrale bij Borsele te realiseren. Ik kan het bijna niet geloven dat Duitsland veel verder en beter is in het toepassen van duurzame energie dan Nederland. En als ik eerlijk ben, dan schaam ik me daar voor!
Waar is onze trots gebleven? Waar is onze leidende positie als het gaat om menswaardigheid? Om gelijkwaardigheid? Waar is onze absolute vrijheid om te kiezen voor onze eigen godsdienst, om uit te komen voor onze eigen geaardheid. Waar is de tolerantie voor de andersdenkende (en tolerantie, die overigens wel volledig wederzijds moet zijn en die alleen kan bestaan als je elkaar ruimte wil geven en elkaar wil ontzien). Waar is onze vooruitstrevendheid?
Waar is het Nederland waar ik ooit trots op was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten