Een van mijn favoriete zangers is Jon Oliva, de (ex-)zanger van Savatage. Tegenwoordig is hij meer actief met zijn eigen project Jon Oliva's Pain en met Trans-Siberian Orchestra. In deze laatste zul je hem niet gauw op de voorgrond horen, behalve als ze de duivel zelf nodig hebben.
En eerlijk is eerlijk... weinig zangers die datzelfde gemene, verleidende, valse, maar oh zo overtuigende toontje van nature zo lekker kunnen brengen. Ik ken er geen eerlijk gezegd. En oh ja, chantage is ook geen enkel probleem.
Dat die rol als duivel hem zo op het lijf geschreven is, blijkt ook wel uit dit nummer, uit een rock opera van Savatage, waarin hij je probeert te overtuigen van het feit dat je je toch echt bij hem moet aansluiten.
En vergeet ondertussen niet om even wat aankopen bij hem te doen. (Gevoelige oortjes kunnen deze mss beter overslaan ;-))
Ook in dit nummer klinkt hij zo lekker vals... Heerlijk! Geen ontkomen aan! Hij heeft je volledig in zijn macht en hij wil wat van je.
En dan ga je toch denken; er moet ergens een steekje los zitten.
Maar deze duivel heeft toch ergens ook een hele duidelijke menselijke kant. Ook hij zit met zijn moeilijkheden, verdriet, trauma's, angsten en twijfels en vraagt zich soms, biddend, op blote knietjes, af 'waarom?'. In dit nummer is zijn nood, net als zijn aanklacht aan god, wel heel erg groot. Aan het eind krabbelt hij weer snel terug, want god bekritiseren? Dat doet zelfs de duivel niet (toch?).
Ook dit youtube-je (en vooral het tweede nummer) gaat (bij mij) door merg en been.
Ik begrijp best dat deze blog een zware aanslag is voor gevoelige oortjes en als je halverwege afgehaakt bent vanwege teveel gitaargeweld zal ik het je niet kwalijk nemen. Ik sluit af met een klassieker van Metallica. Alleen heel veel beter gezongen (vind ik dan).
Duivels? Of Goddelijk? Wat is het verschil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten