Deurbel

Theo werd wakker van een kort, maar irritant schel geluid. Langzaam draaide hij zich om. Het was 12:01 uur. Zo hee! Flink uitgeslapen! In de kamer was het donker. God dank voor die super verduisterende gordijnen. Veel daglicht zou hij op dit moment waarschijnlijk niet kunnen verdragen.

Weer dat geluid. Theo besefte dat het de deurbel was. Hij dacht even na of hij iemand verwachtte. Nee, hij kon zich zo niemand bedenken. En hij wist heel zeker dat hij geen afspraken had staan. Spontaan bezoek? Zonder telefoontje vooraf? Dat kon hij zich niet voorstellen. Waarschijnlijk Jehova Getuigen ofzo. Echt enthousiast bij het idee van een gesprek over het ware geloof werd Theo niet. Eerst maar eens wakker worden.

De deurbel ging weer. Dit keer werd hij wat langer aangehouden. Blijkbaar werd de aanbeller ongeduldig. Wie er ook aan de deur stonden, ze zouden vast wel weg zijn, voordat hij de kans zou hebben gehad om wat aan te trekken en naar de deur te gaan. Hij zou zich een hoop moeite besparen door gewoon nog even lekker in bed te blijven liggen. Als het belangrijk was, moesten ze maar een briefje door de bus gooien. En anders gewoon pech hoor.

Het geduld van de aanbeller begon duidelijk op te raken. De deurbel werd nu drie keer kort achter elkaar en een keer vrij lang, wel een seconde of vijf, in gedrukt. Theo werd er niet vrolijker op. Hij begon licht hoofdpijn te krijgen. Hallo! Er is niemand thuis!!! Dat moet nu toch wel duidelijk zijn???

Het bellen stopte. Gelukkig! Dacht Theo. Opgegeven! Maar nu hoorde hij een ander geluid. Geritsel, geschaaf en gestomp. Probeerde er nou iemand in te breken? Nee toch? Welke imbiciel??? Op klaarlichte dag! Tenminste, daar ging Theo maar even vanuit, dat het buiten klaarlicht was.

Wat nu? Politie bellen? Zou dat zin hebben? Tegen de tijd dat die hier zouden zijn, zou het huis al leeggeroofd zijn, dacht Theo. En in het gedonder achteraf had hij ook niet echt veel zin. Shit, had ik nu toch maar die honkbalknuppel gekocht. Theo keek om zich heen, maar kon nix zien wat kon dienen als wapen tegen inbrekers. Hij kreeg ineens een idee, pakte zijn telefoon en toetste het enige nummer dat hij uit zijn hoofd kende. Op tijd besefte hij zich dat hij niet te hard moest praten.

"Met Kees" hoorde hij aan de andere kant.
"Met Theo!"
"Godverredomme klootzak! Doe die klote deur open! Eikel!"
"Gaat niet lukken Kees, ik ben niet thuis!" Loog Theo.
"Laat me met Lisa praten!"
"Lisa is h... niet bij mij." Shit, eikel! Verspreek je nou niet, dacht hij bij zichzelf.
"Doe dan open sukkel!"
"Luister Kees, ik zeg net dat ik niet thuis ben!" Blijf nou rustig, dacht Theo. Straks hoort hij je nog door de deur.
"Volgens mijn overbuurman probeer je bij me in te breken. Waar ben je mee bezig man."
"Ik wil Lisa spreken. En als je me nou niet met haar laat praten, maak ik je kapot!"
"De politie overigens onderweg. Je kan maar beter maken dat je wegkomt."
"Vuile klootzak! Verrader!"
"Luister jongen, ik kan hier echt niets aan doen. Jij staat ineens stampij te maken voor mijn deur. Waar ben je in godsnaam mee bezig man?"
"Je liegt! Klootzak! Lisa is wel bij je. Ik weet het zeker! Ik heb jullie vorige week wel samen gezien hoor!"
"Lisa en ik hebben vorige week gewoon een kop koffie gedronken. Sinds wanneer is dat verboden?"
"Vuile verrader! Tiefuslijer"
"Zeg dombo! Jullie zijn nu wel lang genoeg uit elkaar hoor. Laat die stomme trut toch eens los! Moet je eens kijken waar je mee bezig bent! Inbreken!? Bij je beste vriend! Om haar?"
"Je bent mijn beste vriend niet meer!"
"Omdat ik een kop koffie met Lisa heb gedronken?"
"Je hebt veel meer met haar gedaan! Je vond haar altijd al leuk!"
"Donder toch een eind op man!" Oeps, hoe hard had hij dat gezegd?
"Luister Kees, de politie is onderweg. Maak nou maar dat je wegkomt. We praten er wel een keer over. Lisa is het echt niet waard, dat je jezelf dit aandoet."
"Klootzak!"

Theo hoorde nog een harde knal tegen de deur. Daarna werd het eindelijk stil.

"Leugenaar!" beet ze hem plagerig toe. "Ik ben het echt wel waard!"
"Slet!" grapte hij terug, "Neuken?"
"Hmmmmmmm... Heerlijk zoals jij een vrouw altijd weer weet op te winden."