Oud nieuws

Mike's gedachten dwaalden weer af. Hij moest denken aan Susan. Gisteravond had hij haar leren kennen. Ze hadden al een tijdje contact via een of andere datingsite. Na een aantal mailtjes over een weer, hadden ze afgesproken om wat te eten in een of ander Mexicaans restaurant. Het etentje was gezellig. Susan was een leuke meid. Maar het was al wel snel duidelijk dat het vriendschappelijk zou blijven. Er was duidelijk een gemeenschappelijke affectie, maar de echte vonk sloeg niet over.

Mike keek weer naar het vel papier voor hem. Hij moest een liedje bedenken. Zou hij over zijn date met Susan kunnen schrijven? Ja, misschien. Maar wat dan? Mike kreeg er geen gevoel bij. Er kwam niets in hem op. Hij had ook geen idee waar hij anders over schrijven moest. Hij kon geen enkele melodielijn bedenken. Hij voelde zich mat. En wanhopig. Moedeloos gooide hij zijn pen op tafel. Met een zucht schoof hij zijn stoel naar achteren en stond op. Misschien zou een kop koffie helpen.

Nog vier liedjes had hij nodig voor het album. Acht liedjes hadden ze al. Hij had veel plezier gehad met het schrijven ervan. Het leek wel alsof ze vanzelf gekomen waren. Bijna alles wat hij deed, zag of las gaf hem een onderwerp om over te schrijven. De melodielijnen greep hij uit de lucht en de woorden vloeiden moeiteloos uit zijn pen. De andere bandleden waren ook wild enthousiast geweest. Keer op keer verzonnen ze de mooiste arrangementen bij de liedjes die Mike schreef, alsof ze precies door hadden hoe Mike het had bedoeld. Ze waren al jaren een ge-oliede machine, maar bij dit album leek alles echt volledig op zijn plek te komen. Dit zou het beste worden wat ze in jaren hadden gemaakt.

Mike moest onwillekeurige denken aan het eerste album wat ze hadden gemaakt. Toen ze nog erg aan elkaar wennen moesten. En ze elkaars sterkste punten nog niet gevonden hadden. Ze zouden allemaal een of twee liedjes verzinnen. En dan gezamenlijk tegelijkertijd met de liedjes de studio in en ter plekke een arrangement verzinnen. Het was al snel duidelijk dat dat niet werkte. Mike kon nooit echt iets met de woorden van een ander. Ze kwamen niet bij hem over. En negen op de tien keer konden de anderen ook niet precies overbrengen wat ze precies wilden. Alleen bij de liedjes die Mike schreef ging het helemaal goed en ontstond de spanning die ze als band zochten.

Zonder het daadwerkelijk zo te hebben afgesproken, werd Mike verantwoordelijk voor alle liedjes. Een gouden greep tot nu...

Afgelopen week had hij zijn beste liedje ooit geschreven. Toen hij eraan begon had hij niet verwacht dat het echt goed zou worden. Het was een probeersel. Gebaseerd op een gedachte die hij onderweg van de studio naar huis had gekregen. Een kort melodietje met een paar simpele woorden. Thuis gekomen had hij ze meteen op geschreven. Daarna was hij snel gaan koken. Na het eten zou hij verder gaan.

Het idee bleef verder groeien in zijn hoofd en werd steeds beter. Na de afwas ging hij – met een kop koffie – weer aan het werk. Hij kon zich amper nog herinneren dat wat hij had gegeten. Binnen enkele seconden was zijn wereld niet groter dan zijn pen en het papier voor hem. De woorden stonden op papier voor hij het wist. Toen hij klaar was, bleek zijn kop koffie nog vol. En koud...

Mike was erg nerveus geweest de dag erna. Wat zouden zijn bandleden ervan vinden? Het was zo anders dan wat hij ooit geschreven was. Hij hoopte maar het beste ervan.

Zijn zenuwen bleken ongegrond. De overige bandleden waren wild enthousiast geweest. Dit was het beste wat hij ooit geschreven had. Dit zou hun grootste hit gaan worden. Hun absolute doorbraak. Daar waren ze allemaal van overtuigd.

Daarna had Mike nog twee liedjes geschreven. Maar ze kwamen niet in de buurt van dat ene liedje. Mike vond ze zelfs maar erg matig. Hij durfde ze eigenlijk ook niet goed aan zijn bandleden te laten horen. Hij wilde ze niet teleurstellen.

Maar hij moest toch verder. Hij had alleen geen idee hoe. Hij had al wel een paar ideeën gehad, maar hij bleef steeds steken. Hij kon er niet van maken, wat hij wilde. Misschien moet ik daar maar over schrijven, dacht hij. Geen inspiratie hebben. Hij verwierp het bijna. Oud nieuws. Daar waren al bijna net zoveel liedjes over als over de liefde.

Mike haalde nog maar eens een kop koffie. Terwijl hij in de keuken stond, neuriede Mike wat. Hee, dat klonk leuk. Hij neuriede het nog een keer. Ja, dat was het. Het paste precies bij het wanhopige gevoel wat hij had. Hij verzon er een paar woorden bij. Het kwam hem wel een beetje bekend voor. Maar dat was vaker met de liedjes die hij schreef. Hij zou het wel aan een van zijn bandleden laten horen, en als het inderdaad teveel op iets anders leek, zouden ze er wel een draai aan kunnen geven. Dat was hun tot nu toe altijd gelukt. Als hij eerst maar eens iets op papier had staan.

Mike liep terug naar de tafel. Hij zong zachtjes de woorden die hij had bedacht. Hij ging zitten en schreef...