Boos

Ik was vanmiddag even heel erg boos op mijn ex. Dat is in de laatste jaren wel vaker gebeurd (ze is niet voor niets mijn ex), maar dit keer gaat ze over de rug van mijn zoontje en daarmee gaat ze voor mij toch echt een paar bruggen te ver.
.
Tijdens mijn vorige vakantie met Steffen waren we een paar keer bij vrienden met een nintendo. Steffen vond het prachtig om met zo'n ding te spelen. Binnen een paar tellen (en met wat korte instructies van de 'eigenaar') had hij door hoe het werkte.

Nou maak ik vaak lange autoritten met Steffen en heb dan eigenlijk bijna nooit iets voor hem waar hij echt lekker mee kan spelen. Dus vaak zit Steffen tijdens een autorit maar wat verveeld naar buiten te staren. Meestal valt hij daarbij uiteindelijk wel in slaap. Maar vaak genoeg vraagt hij ook om de paar minuten of we er al bijna zijn. Ik had daarom bedacht dat een nintendo voor hem wel handig zou zijn. Vooral ideaal voor in de auto, maar ook op andere momenten natuurlijk. Een paar maanden geleden zag ik ergens een leuke aanbieding staan, en daar heb ik toen dus maar gebruik van gemaakt.

Afgelopen woensdag, toen Steffen net een paar uurtjes bij me was, haalde ik de nintendo voor hem tevoorschijn. Ik heb hem toen wel meteen goed duidelijk gemaakt dat het ding niet van hem is, maar dat hij er mee mag spelen als hij hier in Nederland is. Ik had het ook bewust niet als cadeau ingepakt, wat ik meestal wel doe met dingen die hij van me krijgt. Dat leek hij zonder te morren te accepteren. Hij opende het ding en voor ik het wist, was hij zijn eerste spelletje al aan het spelen. Hij speelt overduidelijk vaker met zo'n ding. Ik vroeg hem of hij er thuis ook een had. Nee dus, maar vriendjes van hem wel.

Zaterdag had Steffen zijn moeder even aan de telefoon. Ze wilde hem Gelukkig Nieuwjaar wensen. Prima, geen moeite mee. Steffen en mama bellen vaker als hij bij me is. Dat mag ook. Steffen vertelde vol enthousiasme over de nintendo. Vervolgens merkte ik aan Steffen dat er aan de andere kant van de lijn wat werd gezegd, waar hij erg blij van werd. En inderdaad; Toen het gesprek afgelopen was zei Steffen dat hij van mama de nintendo maar mee naar Spanje moest nemen. Steffen had er tijdens het gesprek niet om gevraagd. Ze heeft het dus uit zichzelf tegen hem gezegd. Ik zei hem toen meteen dat ik er toch echt anders over dacht. De nintendo blijft in Nederland en als Steffen hier is mag hij ermee spelen. Het vrij logische gevolg; traantjes.

Gelukkig waren die traantjes zaterdag vrij snel gedroogd. Vanochtend begon Steffen er in de auto echter weer over. Hij mocht de nintendo mee naar huis. Dat had mama gezegd. Ik legde hem maar weer uit, dat dat niet de bedoeling was. De nintendo hoort bij mij en Steffen mag er mee spelen als hij bij mij is. Dit keer bleef het niet bij een paar traantjes...

Bah! Wat een vals sekreet! Ze dwingt mij gewoon om Steffen enorm verdriet te doen. En dat weet ze donders goed! Ik laat me niet (meer) manipuleren door haar. Ik vraag me af wat mijn ex bezield om zo te doen. Ze weet dat ik Steffen nu moet gaan teleurstellen. Ik ben de boeman, maar zij is feitelijk degene die het verdriet bij Steffen veroorzaakt. Hoe kan ze zo gemeen zijn? Naar haar eigen kind toe? Bah, bah, bah!

Nee, ik laat dit gebeuren de laatste dagen van Steffen's verblijf bij mij echt niet verpesten. Maar ik moest het (op deze manier) wel even kwijt. Naar Steffen toe hou ik mijn mening over zijn moeder wel voor me (dus tegen de tijd dat Steffen goed Nederlands begrijpt en kan lezen haal ik deze blog ook weg). De rest van de wereld mag weten hoe ik er over denk!