Kipkruiden!

Voordat ik vegetariër (en uiteindelijk veganist) werd, ben ik heel lang 'flexitariér' geweest. Zo noemde ik het toen nog niet, maar als ik voor mezelf kookte, was dat meestal (en het liefste) vegetarisch. At ik bij een ander, dan paste ik me meestal redelijk aan. Aanpassen was wat dat betreft wel mijn 'middle name'.

Als ik een vleesetende vriendin had, probeerde ik haar meestal een klein beetje de flexitarische kant op te krijgen, door haar regelmatig te voorzien van een lekkere vegetarische maaltijd. Over het algemeen werd dit ook erg gewaardeerd. Niet alleen vanwege het feit dat ik dus met enige regelmaat in de keuken stond, maar ook omdat het resultaat meestal goed te eten was.

Een aantal jaren geleden had ik een vriendin die daar absoluut niet van gediend was. Eten zonder vlees was geen eten. Dat smaakte nergens naar. Verdere discussie was niet mogelijk. En zij kookte! Meestal veel vlees met aardappelen of pasta en een beetje groente. En minstens één keer in de week patat met de nodige snacks. Met heel veel moeite mocht er dan een beetje rauwkostsalade bij ofzo. De kilo's die ik in de anderhalf jaar daarvoor had verloren, kwamen er dus ook snel weer bij.

Op een dag vond zij dat ik maar eens moest koken (iets wat ik al regelmatig had voorgesteld, maar wat steevast onbespreekbaar was). Maar wel met vlees dus! En iets wat zij ook lekker zou vinden! Euh, ja hoor. Prima.

Ik heb toen gekozen voor nasi met kipfilet. Dat leek me een redelijk veilig recept. Met iets meer groente dan in ons gezamenlijke huishouden gebruikelijk was. Na een tijdje kwam ze in de keuken naast me staan en vroeg hoe ik van plan was het eten te kruiden. Het antwoord dat ik nu aan het koken was en dat ik haar ook met rust liet als zij kookte werd niet gewaardeerd. Dus wees ik maar gedwee op het zakje nasikruiden wat op het aanrecht lag. Alweer niet goed. Nog iets indringender kwam de vraag hoe ik de KIP dacht te kruiden. Waarop ik toch wel enigszins verbaasd en met piepklein stemmetje vroeg wat er mis was met de reeds aangewezen nasi-kruiden.

Nou, daar kwam het hoor; Er moesten KIPkruiden over de kipfilet! KIP zonder KIPkruiden; dat smaakt nergens naar! Vervolgens werd de bus met de bewuste kipkruiden uit de kast getrokken en werd de door mij in stukjes gesneden kipfilet driftig voorzien van een flinke hoeveelheid van dat spul. Ik heb uiteindelijk veel geproefd van mijn nasi, maar ernstig weinig kipfilet (of groente)...

Sindsdien denk ik, wanneer iemand roept dat eten zonder vlees niet lekker is; KIPkruiden!