Schransfestijn

Het grote vreetfeest komt er weer aan. Zondag stond ik met mijn zoontje op de tram te wachten. Op de tramhalte staan 4 tramhokjes. En in elk hokje hangt een grote reclameposter van een bekende supermarktketen die beweert voor iedereen wat te hebben met kerst. Op elke poster stond een (ander) vleesgerecht afgebeeld. Nee, geen gerechten waar ook vlees in zit (en die je als niet-vleeseter makkelijk kan aanpassen), maar gerechten die eigenlijk alleen maar bestaan uit vlees en waarbij de schaars aanwezige groente slechts als garnering is bedoeld. Dus nee beste supermarktketen waar ik hier de naam niet van ga noemen; u heeft niet voor iedereen iets met kerst. Voor mij niet in elk geval. Niet als ik af moet gaan op uw reclameposters.

Graag kijk ik weg bij dit soort beelden. Ik wil zoveel dood en verderf niet zien. Helaas, met zoveel posters om je heen en een kind waar je op moet letten, is wegkijken niet echt een optie.

Ik krijg sinds ik vegan ben regelmatig te horen dat ik mijn mening niet mag opdringen en dat ik respect moet hebben voor de keuzes van een ander. Maar hoezo dring ik iets op, als dit is wat de media verkondigd? Ook van andere supermarkten heb ik nog geen reclameposters gezien van kerstmaaltijden waar ik (en velen met mij) wel blij van word.

Kerst is een schransfestijn geworden waarbij het naar binnen werken van de overblijfselen van uitgemoorde dieren centraal staat, welke gedicteerd wordt door grote supermarktketens die maar op een ding uit zijn; jouw portemonnee.

Ik wil niets opdringen, maar ik wil je wel vragen om hier eens bij stil te staan; In andere delen van de wereld wordt honger geleden. Honger vanwege voedselgebrek. Niet omdat er in die delen van de wereld geen voedsel wordt verbouwd. Er wordt meer dan genoeg voedsel verbouwd. Voedsel dat echter bedoeld is voor de dieren die uiteindelijk op jouw bord belanden. Dieren die misschien niet zo ontwikkeld zijn als wij mensen, maar die intelligenter zijn dan wij denken. Dieren die gevoelig zijn en net zo goed, of misschien wel meer, pijn, angst en verdriet ervaren dan wij. Dieren met een wil om te leven, net als wij.

Sta er eens bij stil en vraag jezelf eens af; Is dat wel een feest waard?.

Bovenstaande tekst is een iets aangepaste versie van een bericht dat ik vanochtend op Facebook plaatste. Vanwege de reacties die ik er op kreeg, en de verzoeken om mijn bericht te mogen delen, heb ik besloten er een blogbericht van te maken.